Μασσέλες - Μασσέλες LP (Polygram, 1986)

    Δύσκολο έως αδύνατο να εντοπιστεί στην ελληνική δισκογραφία από το 1986 (χρονιά κυκλοφορίας του παρόντος) και μετά, κάτι αντίστοιχο και ισάξιο σε μουσικό ή στιχουργικό επίπεδο. Ο Τάσος Βουγιατζής και η παρέα του πέτυχαν σε μια σπάνια συγκυρία έμπνευσης και εκτελεστικής ικανότητας να μας δώσουν έναν απόλυτα καλαίσθητο δίσκο, γεμάτο από δείγματα γνώσης και σωστής αφομοίωσης ποικίλων ακουσμάτων –όσον αφορά το ηχητικό μέρος–, αλλά και ανεπανάληπτου μαύρου χιούμορ, στα όρια μιας εκλεπτυσμένης αστικής διαστροφής, όσον αφορά το στιχουργικό!
   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα: έχουμε κατ’ αρχήν να κάνουμε με μουσικούς με πολλή όρεξη, κατάρτιση και ευρύτητα ακουσμάτων, αφού στις επιρροές του δίσκου γίνονται ιδιαίτερα ευδιάκριτα τα στοιχεία της ροκ, των μπλουζ, της swing-jazz, όσο και της λάτιν μουσικής (guajira, salsa), σε σωστές πάντοτε αναλογίες, με απόλυτη αίσθηση του μέτρου και της προσαρμογής στην ελληνική πραγματικότητα. Το δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό στοιχείο της κυκλοφορίας αυτής είναι βέβαια η μη σοβαροφανής διάθεση των στίχων, γεμάτη από στοιχεία αυτοσαρκασμού, υποχθόνιου χιούμορ, ερωτικών έως σεξουαλικών υπονοουμένων, τα οποία αν θέλει ανακαλύπτει βήμα-βήμα ο ακροατής που δεν θα πέσει στην παγίδα ενός φαινομενικά εύπεπτου ακούσματος, για να προσπεράσει χωρίς δεύτερη σκέψη.
   Πολλά τα… δαιμόνια που θ’ ακούσετε σε τόνους εκμυστήρευσης να πρωταγωνιστούν στις αυτοτελείς ιστορίες των τραγουδιών: κατά συρροή ηδονοβλεψίες, διεστραμμένες κυρίες, έως και δολοφόνοι με ρομαντική διάθεση! Το πώς καταφέρνει ο κερατάς –με την καλή και τιμητική έννοια– Τάσος να τα συνδυάσει όλα, δημιουργώντας ένα χαλαρό ρεπορτάζ εικόνων και ήχων, παραμένει στοιχείο της μαγείας του δίσκου, μαγείας που μας έχει κάνει να μην μπορούμε να τον βγάλουμε από το προσωπικό μας cd-player εδώ και χρόνια…
   Η εγχώρια και διεθνής συγκυρία της κυκλοφορίας αυτής της ηχογράφησης, ευνοούσε τα πράγματα: στην Ευρώπη ακούγονταν τότε οι Matt Bianco, το Café Bleu των Style Council, ενώ και στην Ελλάδα κάποιοι όπως η Αρλέτα, ο Βαγγέλης Γερμανός των δύο πρώτων δίσκων και ίσως οι πολύ πρώιμοι Κατσιμιχαίοι πρότειναν (αποσπασματικά όμως) στοιχεία παρεμφερή μ’ εκείνα από τις ΜΑΣΣΕΛΕΣ. Αυτό που κάνει τις τελευταίες να υπερτερούν είναι ο συνδυασμός των πολλών προαναφερόμενων πραγμάτων που με εμφανή άνεση και δεξιοτεχνία κατάφεραν, έστω και στη βραχύβια ύπαρξή τους. Και λέμε βραχύβια, γιατί μόλις που πρόλαβαν να κάνουν μερικά περάσματα από την αποκλειστικά κρατική ακόμα τηλεόραση της εποχής, όπως στο ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ του Διονύση Σαββόπουλου (από το οποίο και διασώζεται ένα κλιπάκι στο σταθμό του ηλεκτρικού στη Βικτώρια, όπως ίσως θα έχετε δει σ’ ένα από τα πρώτα posts του blog μας), ή μια παρουσίαση του Τάσου στην εκπομπή της ΕΡΤ2 ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ, γυρισμένη στο Club 22, για το τραγούδι «Το Προτελευταίο Βαλς (Καπετάνιος)» του παρόντος. Τα backing vocals του δίσκου ανήκουν σε δυο υπέροχες κοριτσίστικες φωνές, από τις Μίκη Παυλίδη καιι Κλάρα Άντον, όπως μας πληροφορεί το σχετικό ένθετο. Προσωπική ομολογία: η ερμηνεία του τραγουδιού αυτού ήταν τόσο απίστευτα απλή και όμορφη, που για πολλά χρόνια, προτού ακόμα εντοπίσουμε τον δίσκο, στάθηκε το μοναδικό στοιχείο για την αναζήτησή του!
   Μιλήσαμε πιο πάνω για μια συγκυρία που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Oι χρονικά παράλληλες χοντροκοπιές αυτού που κακώς άρχισε τότε να ονομάζεται «ελληνικό ροκ» (Ζουγανελο-Μπουλο-Γιοκαρινο-Παπακωνσταντινιές του σωρού) και το νεο-σκυλάδικο που μας βρήκε λίγο αργότερα με αφορμή την έλευση της ιδιωτκής TV, δεν άφησαν πολλά περιθώρια σε ό,τι καλόγουστο να ξεχωρίσει: δεν έφερνε βλέπετε ούτε κατανάλωση ουίσκι, ούτε επίδειξη οπισθίων και ινστιτούτων αισθητικής πάνω σε τραπέζια και πίστες…
   Για το δικό μας κριτήριο ωστόσο, αυτό που δημιούργησαν και πρότειναν τότε οι ΜΑΣΣΕΛΕΣ παραμένει αξεπέραστο, αφού ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκο και προπαντός βάζει το μυαλό να δουλέψει και λίγο, προκειμένου να μπει στα απίστευτα σενάρια που αφηγούνται τα τραγούδια αυτής της κυκλοφορίας. Και κάτι τελευταίο: δοκιμάστε κι εσείς να φτιάξετε ένα cd με αυτά και να το ακούτε στο αυτοκίνητο όταν ξεκινάτε για κάποια απόδραση από τις πόλεις σας. Θα διαπιστώσετε γρήγορα το πόσο καλή παρέα θα σας κρατήσουν, κάνοντάς σας συχνά ν’ ακολουθείτε χτυπώντας με το χέρι στο τιμόνι τους ρυθμούς τους, ενώ ίσως θα κρυφοχαμογελάτε ταυτόχρονα με τα πονηρά υπονοούμενα των στίχων. Ποιος ξέρει; Ίσως δίπλα σας περνά εκείνη τη στιγμή ένα άλλο αυτοκίνητο με την ίδια μουσική να βγαίνει απ’ τα ηχεία, απόδειξη για το ότι κάποιοι συνοδοιπόροι σας μοιράζονται το καλό σας γούστο, αλλά και τις ακουστικές εμπειρίες που το blog μας συνιστά!
 

Υ.Γ. Είχαμε πρόσφατα την ευκαιρία να γνωριστούμε ιντερνετικώς με τον Τάσο και να έχουμε μια εξαιρετικά φιλική συζήτηση για τις ΜΑΣΣΕΛΕΣ και την πορεία τους. Με προθυμία μάς έδωσε κάθε πληροφορία που ζητήσαμε και μας έστειλε το ένθετο του δίσκου –του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαμε, αφού το LP που είχαμε στα χέρια μας δεν το περιείχε– το οποίο πάραυτα ενσωματώθηκε στην παρούσα ανάρτηση. Όσοι-ες δεν το είχατε δει σπεύσατε λοιπόν, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για επανάληψη και μελέτη των απίστευτων στίχων και ιστοριών που καλύπτουν όλο το φάσμα ρεαλισμού-σουρρεαλισμού για το οποίο είχαμε μιλήσει πιο πάνω. Άπειρες ευχαριστίες Τάσο για μια ακόμα φορά!

...και η εμφάνιση που τα ξεκίνησε όλα, πρόσφατα ανακαλυφθείσα και ψηφιοποιημένη από τον Τάσο (και την κόρη του!), μετά από σχετική μας παρακίνηση και παράκληση. Συμμετέχει στα φωνητικά η Ράνια Διζικιρίκη.